fbpx

Brandstore

23.06.2022 - 9.07.2022

 Wystawa Rodziny Klamerusów.

Mama Maria Klamerus

Niezwykle utalentowani bracia.
 Rzeźbiarze, malarze, graficy, poeci, rysownicy – Wyrastający z jednego źródła: wyjątkowej  atmosfery gór, łączącą w sobie wielkie talenty z rodzinnością.

Mówi się, iż ‘‘krew nie woda’’ i z pewnością wyjątkowość talentu zgromadzonego w rodzinie Klamerusów potwierdza te słowa; mimo to każdy z nich jednak jest twórcą bardzo indywidualnym i niepowtarzalnym.

 

 

Piotr Klamerus

Piotr Klamerus pochodzi z Zakopanego, gdzie przyszedł na świat w 1957 roku. Ukończył tamtejsze Liceum Sztuk Plastycznych im. Antoniego Kenara. W latach osiemdziesiątych zatrudniony był jako scenograf w Teatrze STU w Krakowie. Doprowadził do realizacji dwóch autorskich scenografii – do spektaklu Ziemia, ziemia w reżyserii Adolfa Weltscheka w 1986 roku, jak również do przedstawienia Noc Teatru KANA ze Szczecina w 1995 roku. Głównym środkiem wyrazu artystycznego pozostaje jednak dla Klamerusa rzeźba. Komponuje w drewnie, kamieniu oraz w brązie. Ukochane Podhale samo zdaje się dostarczać mu materiałów oraz natchnienia. Specjalizuje się zwłaszcza w małych formach rzeźbiarskich. Ma w swoim dorobku liczne wystawy indywidualne oraz całe mnóstwo wystaw zbiorowych. W jego sztuce można doszukać się motywów rodzinnych – chociażby w cyklu rzeźb Władek, powstałych po śmierci starszego o rok brata. Persona jego ojca pojawia się natomiast w dziele Metamorfoza – to właśnie za sprawą tej rzeźby Klamerus zdobywa Grand Prix na XI Międzynarodowym Biennale Dantego w Ravennie. Prowadzi zajęcia w Liceum Sztuk Plastycznych im. Kenara, a także w zakopiańskiej ,,Jutrzence”. Razem z rodziną szczęśliwie osiadł w Chochołowie, gdzie tworzy i mieszka do dziś.

 

Ryszard Klamerus

Ryszard Klamerus urodził się w Zakopanem w 1949 roku. Jest absolwentem Liceum Sztuk Plastycznych im. Antoniego Kenara w Zakopanem. Studiował na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W pracowni docent Barbary Bienulis-Strynkiewicz uzyskał dyplom z rzeźby. W tamtym czasie poznał swoją przyszłą żonę, Renatę. Kierował oraz zarządzał rozmaitymi ośrodkami kulturowymi – Domem Kultury w Miasteczku Krajeńskim, Gminnym Ośrodkiem Kultury w Rabie Wyżnej, a także Muzeum im. Władysława Orkana w Rabce. Oprócz rzeźbiarstwa, para się grafiką – zaprojektował chociażby odznakę ,,Zasłużony dla gminy Raba Wyżna”. Ślady jego twórczości odciskają się w Rabie Wyżnej – Pomnik żołnierzy AK, Brzostowie – mieści się tam popiersie Michała Drzymały, jak również w Rokicinach Podhalańskich – w tamtejszej Szkole Podstawowej widnieje ściana poświęcona narciarzowi, Bolesławowi Czechowi. Ponadto, wykonał pomnik nagrobkowy swojej matki na cmentarzu w Zakopanem. Jego wyjątkową osobę uhonorował i wyróżnił Urząd Wojewódzki w Nowym Sączu. Od dawna mieszka w Spytkowicach, gdzie nadal powołuje do życia sztukę.

Renata Klamerus

Renata Klamerus przyszła na świat w Bydgoszczy w 1946 roku. Już w dzieciństwie, książki czytane przez matkę, rozbudziły jej literacką ciekawość oraz pisarski zapał. Rysowała, prowadziła pamiętnik, jako szesnastolatka pisała już wiersze. Zawsze nosiła w sobie ziarno sztuki i poezji, ale musiały one dojrzeć wraz z czasem, żeby wykiełkować. Gdy przyszło do wyboru studiów, wahała się pomiędzy polonistyką a Akademią Sztuk Pięknych. Ostatecznie, i jak sama przyznaje, niespodziewanie, padło na Akademię Medyczną w Łodzi i tamtejszy Wydział Farmacji. Po studiach wyszła za mąż za zakopiańskiego rzeźbiarza, Ryszarda Klamerusa. Gdy odbyła praktykę w największej bydgoskiej aptece, rozpoczęła prowadzenie własnej – Apteki św. Teresy w Spytkowicach. Łącznie w farmacji przepracowała ponad czterdzieści lat. Otoczona artystami ze wszech stron, niejednokrotnie wspomagała ich działalność, zwłaszcza męża, samemu chłonąc ducha inspiracji. Projektuje biżuterię. W 2004 roku zdecydowała się opublikować zbiór własnej poezji, który obejmował utwory gromadzone od lat sześćdziesiątych, aż po moment wydania. Ogromnym sukcesem zarówno artystycznym, jak wydawniczym, okazała się saga książek dla dzieci, którą rozpoczyna tom Tam z krainy pięknych koni. Artystka jest także autorką ilustracji do swoich baśni – wykonuje je metodą collage. Jej najnowszy projekt literacki stanowi tom poetycki Teatr Złotej Gałęzi.

filmy

Julian Klamerus

Julian Klamerus urodził się w 1952 roku w Zakopanem. Z początku skory do nauki nie był. W piątej klasie, za sprawą Marii Jarzębowskiej, która uczyła geografii, nastąpił prawdziwy przełom w jego edukacji. Młody Klamerus zafascynował się Tatrami, to wówczas narodziło się w nim, by następie głęboko rozkwitnąć – zamiłowanie do górskiej wspinaczki. Zdobywał szczyty w Alpach, Dolomitach, ma za sobą Noszak w Afganistanie (7492 m n.p.m.). Swoimi umiejętnościami zwrócił niegdyś uwagę twórców filmowych – stąd można go ujrzeć w Iluminacji Zanussiego. Z wykształcenia etnograf, ale sam podkreśla, że jest samoukiem. Urodzony gawędziarz. Obcując z nim, można odnieść wrażenie, że ma się przed sobą prawdziwą księgę ludowej wiedzy. Rzeźbi. Niekiedy ze znalezionych lub wybrakowanych przedmiotów. Jest twórcą kapliczek w Krynicy oraz na Walowej Górze w Zakopanem. Maluje. Przede wszystkim wizerunki Chrystusa oraz Matki Boskiej. Bywa porównywany do Nikifora Krynickiego – według samego artysty, słusznie. Lubi wyzwania. Stworzył mural ze świętymi w Nowym Targu, gdzie mieszka do dziś. Z pamięci przytacza żywoty świętych. Jego szczególnym patronem duchowym pozostaje Brat Albert – ucieleśnienie miłosierdzia. Z niegasnącym zapałem oddaje się aktywności altruistycznej. Przez wiele lat, pomimo różnorakich trudności, prowadził schronisko dla bezdomnych. Troska jest u artysty zespolona z duchowością. Klamerus to człowiek głęboko zanurzony w wiarę chrześcijańską, choć jak sam twierdzi, doszedł do niej stosunkowo późno. Pisze – poezję – mawia, że kiedy najdzie go wena, zapisuje słowa na czym tylko popadnie. Żyje skromnie, czerpiąc bogactwo ze sztuki oraz bliskości z drugim człowiekiem.

Władysław Klamerus

 przez bliskich zwany Władkiem, rozpoczyna swe życie 13 stycznia 1956 roku, otoczony zakopiańskimi Tatrami. Od samego początku, tworzy własną legendę – chociażby ujmującym sposobem bycia, charakterystycznym ubiorem. Ludzie mawiają, że pod jego subtelną urodą o jasnych oczach, kryje się wielka determinacja, prawdziwy duch dzielności. Mając rok, zaraża się porażeniem dziecięcym nagminnym. Odtąd uczy się w szkole połączonej z sanatorium. Z niepełnosprawności czyni jednak nadsprawność – pragnąc zostać taternikiem, wspina się po skałach. Z własnego kalectwa potrafi żartować, czym niekiedy dziwi innych. Sztukę dostrzega w każdym najmniejszym skrawku życia. Marzy mu się rzeźba. Zwalnia się z sanatorium, żeby uczęszczać do Liceum im. Antoniego Kenara w Zakopanem. Następnie wyjeżdża do Warszawy. Rozpoczyna studia na Wydziale Rzeźby na Akademii Sztuk Pięknych.  Sam o sobie powiadał, że przede wszystkim jest rzeźbiarzem. Różne materiały z łatwością poddają się jego dłoniom – rzeźbi w glinie, w brązie, w kamieniu. Komponuje tkaniny, asamblaże, tworzy scenografie. Jest człowiekiem wielce oddanym pracy – ukuwając dzieło, daje się mu pochłonąć. Jako jeden z pierwszych, dostrzega potrzebę zaznaczenia żydowskiej obecności w sztuce. Rezultatem tej potrzeby staje się pomnik na Umschagplatzu w Warszawie – wspólny projekt Klamerusa oraz Haliny Szmalenberg. Pracuje w Szkolnym Ośrodku Socjoterapii – prowadzi zajęcia plastyczne z młodzieżą mającą problem z narkotykami. Przyjaźni się z Niką Strzemińską – z jej ojcem, Władysławem Strzemińskim, niejako się utożsamia, dzieląc niedomaganie fizyczne oraz sprzeciw wobec systemu politycznego. Nie ogranicza się nigdy do jednej techniki – życie samo podsuwa mu pod nos tworzywo artystyczne. Projektuje scenografie. Lubi pić czerwone wino, pali mnóstwo papierosów. Niekiedy doskwiera mu codzienność, ale nigdy mrok w duszy. Na słynnym swetrze odciska się jego barwny los. Umiera młodo, w 1992 roku, ale to nie wczesna śmierć nadaje mu miano legendy. Władysław Klamerus sam wykreował własną legendę – zarówno swoją osobowością, jak i wyjątkową sztuką, którą tworzył.

Bartosz Sawa Klamerus

Bartosz Sawa Klamerus urodził się w Bydgoszczy w 1975 roku. Tak samo jak jego ojciec – Ryszard Klamerus, uczęszczał do Liceum Sztuk Plastycznych im. Antoniego Kenara w Zakopanem. Dyplom uzyskał w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych im. Jana Matejki w Nowym Wiśniczu. Uprawia przede wszystkim rzeźbę. Jak sam twierdzi, głęboką inspirację stanowią dla niego odmienne kręgi kulturowe – fascynują go zwłaszcza Afryka oraz kultura rdzennych Indian. Mówi, że poprzez sztukę przenosi się do wspomnianych przestrzeni. Tworzy głównie małe formy rzeźbiarskie, odlewane w brązie. Ma na swoim koncie liczne wystawy indywidualne oraz zbiorowe. Podobno jego talent odkrył wuj z pokolenia wyżej – Władek. Bartosz Klamerus pozostaje aktywnym członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków po dziś dzień. Mieszka i tworzy w Zakopanem.

Facebook
Twitter
LinkedIn
Email
Previous slide
Next slide

Projekt Pokoleniowe Rodziny Artystów finansowany jest z programu sztuki wizualne 2022 MKIDZN

pl_PLPL_PL