Stanisław Cukier rzeźbiarz – pedagog a przede wszystkim człowiek. Osoba wrażliwa i niebywale cierpliwa do drugiego człowieka. Wyrozumiały na jego wady i zalety. Uczucia potrafi zamknąć formie rzeźbiarskiej. Ta jego wiara Boga i to że my jako ludzie jesteśmy niedoskonali, i wciąż do Boga jak marnotrawne dzieci wracamy. Potrafi w prostocie, szukaniu uproszczeń i delikatnym szczególe, prawie znikającym, wydobyć taką aurę intymności , iż nie można przejść obok jego rzeźb nie dotykając ich ukradkiem. Jego rzeźby pokazują coś co jest najistotniejsze – aurę człowieka która obejmuje charakterystyczny gest, grymas, przygarbienie, wszystko to co przez lata życia ukształtowało jednostkowe człowieczeństwo.
„ to jest wrażenie dobroci Pana Boga tchnięte w człowieka „ A my jesteśmy tymi szczęściarzami którzy mogą z nimi obcować, po prostu wyciszy im towarzyszyć. Rzeźby Stanisława Cukra takie są.
PL_PL 
EN